Φτάσαμε ήδη στη μέση του Αυγούστου και ως συνήθως αναρρωτιώμαστε “πως πέρασε πάλι αυτό το Καλοκαίρι;” Λένε πως όταν περνάει γρήγορα ο καιρός, περνάμε καλά και δεν το καταλαβαίνουμε…Όπως και να ΄χει ο Αύγουστος είναι ακόμη εδώ και προλαβαίνουμε να τον απολαύσουμε και να τον ευχαριστηθούμε όπως έχει ανάγκη ο καθένας μας!
Συζητώντας με ένα αγαπημένο και σκληρά εργαζόμενο κορίτσι που τώρα απολαμβάνει το δικό της Αύγουστο, μου είπε ότι αυτό το μήνα που η ίδια βρίσκεται σε διακοπές, έχει χορτάσει… ύπνο!!! Σίγουρα δεν είναι η μόνη, όμως με αφορμή αυτή την κουβέντα σκεφτόμουν τον αγώνα που έδιναν οι γονείς μας όταν είμασταν παιδιά, για να κοιμηθούμε τα μεσημέρια μια ωρίτσα…Και τώρα τον αναζητάμε, αλλά σπάνια τον απολαμβάνουμε όσο θέλουμε!
Εκείνα τα δικά μας ξέγνοιαστα Καλοκαίρια…
Τότε λοιπόν μπορεί να μην υπήρχε ούτε διαδίκτυο, ούτε τηλέφωνα, ούτε υπολογιστές και φυσικά ούτε μαμάδες μόνιμα αγχωμένες για το πως θα απασχολήσουν δημιουργικά τα παιδιά τους, όμως τα παιδιά δεν ένιωθαν μοναξιά ή βαρεμάρα, γιατί σε κάθε γειτονιά υπήρχε αυτή η πολυαγαπημένη αλάνα που πάντα ήταν γεμάτη παιδικές φωνές.
Μια μεσημεριανή ανάπαυλα όμως ήταν απαραίτητη, σύμφωνα με τους μεγαλύτερους, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας το απόγευμα. Και επειδή σπάνια τα παιδιά το αποδέχονταν χωρίς διαμαρτυρία, τότε αναλάμβανε δράση ο …Μεσημεράς! Τι σας θύμισα τώρα ε;
Η φήμη λοιπόν του Μεσημερά, ο οποίος”μάζευε” τα παιδιά που γυρνούσαν στους δρόμους και στις αλάνες και δεν “αγαπούσαν” τον μεσημεριανό ύπνο, είχε φτάσει και στα μέρη μας και μάλιστα ήταν τόσο τρομακτικές οι περιγραφές που δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμυτίσουμε από το σπίτι μεσημεριάτικα!
Άλλες εποχές…