Στη σκιά του πολέμου, με την ελπίδα της Ειρήνης
Ετούτες τις μέρες δεν μπορώ να γράψω τίποτα άλλο εξόν αυτού που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μου. Αισθάνομαι μια ανησυχία που υπερσκελίζει κάθε άλλη σκέψη. Η σκιά του πολέμου πέφτει βαριά πάνω στην ανθρωπότητα.
Της Μαρίας Ψωμαδάκη
Η σκακιέρα βγήκε στο τραπέζι των υπερδυνάμεων και διεκδικούν με αξιώσεις τον περιζήτητο τίτλο του “Γκραν Μαιτρ”. Η παρτίδα παίζεται μπροστά στα μάτια μας και όλα θα κριθούν στο “φινάλε” που γενικότερα αλλά και ιδιαίτερα εν προκειμένω τα λάθη δεν συγχωρούνται. Ο λόγος απλός, τα πιόνια έχουν αντικατασταθεί από εμένα, εσένα, εμάς.
Φίλε μου, η σκέψη σου ότι έχουν τη δυνατότητα να εξαφανίσουν την ανθρώπινη ύπαρξη με έκανε να ριγήσω . Αυτή είναι όμως η ζοφερή πραγματικότητα. Η δύναμη και η ισχύς της πυρηνικής ενέργειας είναι σκληρή, σκοτεινή και αδυσώπητη. Στο διάβα της καταλύει τα πάντα! Αχ, αυτός ο αιώνιος και ατέρμονος νόμος των συμφερόντων. Ανέκαθεν καθόριζε τη μοίρα των λαών καθώς ήταν βαρόμετρο στις αποφάσεις και στις εξελίξεις στο πολιτικό και όχι μόνο γίγνεσθαι.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μια εξελισσόμενη δυναμική. Κατ’ εμέ αυτό είναι μια σταθερά αναμφισβήτητη. Το θέμα είναι ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Δεν τα χρησιμοποιούμε προς όφελος μας. Τόσοι πόλεμοι και αλλοίμονο δεν πήραμε ακόμα το μάθημα μας! Εξακολουθουμε να είμαστε δέσμιοι των κατώτερων ενστίκτων μας. Τι ειρωνεία να προοδεύουμε οπισθοδρομώντας. Με τρομάζει ιδιαίτερα η σκέψη ενός σύγχρονου πολέμου…τα μέσα που διαθέτουν οι ιθύνοντες τους προσφέρουν δυνατότητές πέρα από κάθε φαντασία! Οι τακτικές πολέμου μπορούν να ποικίλλουν σε τέτοιο βαθμό που η έκβασή τους να είναι απόλυτα καταστροφική…
Ναι αισθάνομαι ανίσχυρη και ανήμπορη. Ένας απλός θεατής των τεκταινόμενων.
Οι μνήμες από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είναι νωπές ακόμα. Στο μυαλό μου σαν εικόνα που δεν ξεθωριάζει με το πέρας του χρόνου, το βλέμμα των ανθρώπων…έμοιαζαν χαμένοι,απελπισμένοι και μόνοι απέναντι σε αυτή τη θηριωδία! Η θύμηση της παγώνει ότι ανθρώπινο έχω μέσα μου…Δεν μπορώ να το δεχτώ και ας έχουν παρέλθει σχεδόν 77 χρόνια!
Πώς μπόρεσαν,πως; Απεύχομαι με οση δυναμη μπορεί να έχει ενας άνθρωπος,μια μονάδα, μια ψυχή να μαρτυρήσουμε μια τέτοιου είδους και μεγέθους καταστροφή.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να αναφέρω ότι στον πόλεμο δεν υφίσταται με την αυστηρή έννοια του όρου γεωγραφικές συντεταγμένες, καθώς δεν έχει σημασία που διεξάγεται και πως. Μας αφορά όλους ανεξαιρέτως. Όλοι μας ανήκουμε στο γένος των ανθρώπων. Από καταβολής χρόνου μας ενώνει η κοινή καταγωγή. Θέλω να πιστεύω όμως ότι μας ενώνει και κάτι ανώτερο που εκφράζεται με τη συμπαράσταση, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό και την ενότητα.
Εύχομαι να πρυτανεύσει η λογική και η σύνεση ώστε να σιγήσουν οι παιάνες του πολέμου και αν μη τι άλλο ας διαφυλαχθεί το σπουδαίο και εκ των ανώτερων αγαθών η Ειρήνη.