Σαν Σήμερα, 26 Οκτωβρίου 1957, πέθανε ο Νίκος Καζαντζάκης
«- Όχι, δε θα πεθάνω, συντρόφισσα, και μη στενοχωριέστε. Θα ζήσω ακόμα δέκα χρόνια, δεν είπαμε; μου αποκρίθηκε χωρίς κανένα δισταγμό. Χρειάζομαι δέκα χρόνια ακόμα! ξανάπε με πιο χαμηλή φωνή κι άπλωσε το χέρι και μου άγγιξε το γόνατο. Ελάτε τώρα, διαβάστε να δούμε τι έγραψα!
Σε μένα αρνιόταν, μα ίσως μέσα του να ήξερε. Γιατί το ίδιο εκείνο βράδυ έκλεινε στο φάκελο το κεφάλαιο τούτο του Γκρέκο κι ένα γράμμα στο φίλο του τον Παντελή Πρεβελάκη: «Η Ελένη δεν ήθελε να τον αντιγράψει, την έπιαναν τα κλάματα, γιατί μιλώ για το θάνατο μου. Μα πρέπει να τον συνηθίσει· θα τον συνηθίσω κι εγώ…»
Ελένη Καζαντζάκη, «Πώς είδα να γράφεται η “Αναφορά στον Γκρέκο” » στο Νίκος Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο».
Ήταν Σάββατο 26 Οκτωβρίου 1957 όταν ο Νίκος Καζαντζάκης κατέληξε σε πανεπιστημιακή κλινική στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας από ασιατική γρίπη.
Εκείνο τον Ιούνιο είχε ταξιδέψει στην Κίνα. Για να επιστρέψει στην Ευρώπη εμβολιάστηκε υποχρεωτικά για ευλογιά και χολέρα. Μολύνθηκε από το εμβόλιο, ξεπέρασε τη μόλυνση, όμως προσβλήθηκε από ασιατική γρίπη, που αποδείχθηκε μοιραία για τον εξασθενημένο οργανισμό του που ήδη πάλευε με την λευχαιμία και την μερική απώλεια όρασης.
Τελευταία του επιθυμία ήταν να ενταφιαστεί στην γενέτειρά του. Μια μεγαλόπρεπη τιμητική φρουρά Κρητών Αγωνιστών και βρακοφόρων τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, τον Προμαχώνα Μαρτινέγκο, όπου ενταφιάστηκε με υψηλές τιμές αρχηγού κράτους.
Σύσσωμος ο λαός της Κρήτης μαζεύτηκε από κάθε άκρο της για να αποχαιρετήσει το αγαπημένο της τέκνο. Με ρεθεμνιώτικα αρωματικά φυτά έραναν την σωρό, το μνήμα κατασκευάστηκε από μαύρο λασιθιώτικο μάρμαρο, ο ξύλινος σταυρός πλάι του από χανιώτικη καστανιά και το χώμα, ο πιο ψηλός ηρακλειώτικος λόφος.
Διαβάστε για την ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη: https://www.kazantzaki.gr/gr/life-and-work