Μύρισε Άνοιξη
Με μεγάλες δρασκελιές κατέφθασε η Άνοιξη λίγο αργοπορημένη μεν, ετοιμοπόλεμη δε. Η πλάση αφυπνίζεται νωχελικά από τη χειμερία νάρκη και μεταμορφώνεται κυριολεκτικά σε ένα περίτεχνο και πολύχρωμο μωσαϊκό. Μικρές πινελιές εδώ κι εκεί φιλοτεχνούν έναν καμβά που μεταμορφώνει τα λιβάδια από χέρσα κομμάτια γης σε χάρμα οφθαλμών. Λογής Λογής χρώματα άρχισαν να ξεπροβάλλουν σε κάθε μικρό εκτάριο εδάφους- κόκκινα, κίτρινα,μαβιά,μενεξεδιά!
Της Μαρίας Ψωμαδάκη
Μια γλυκιά νοσταλγία ξυπνά μνήμες αλλοτινές. Κλείνω ερμητικά τα μάτια και αντικρίζω το απέραντο γαλάζιο, οσμιζόμενη την αλμύρα της θάλασσας. Με αυτή τη μυρωδιά μεγάλωσα, στα αρμυρίκια της Καταλυκής. Μα τω θεώ θα την αναγνώριζα ανάμεσα σε πλήθος άλλων!
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ζεστές και απαλές χαϊδεύουν σκανδαλιάρικα το πρόσωπο και έπειτα ακάλεστες βουτούν σχεδόν επιτακτικά μέσα στα χωράφια της ψυχής. Εκεί ξεσκονίζουν με περίσσια χάρη κάθε ίχνος σκοτεινιάς. Το φως πλημμυρίζει κάθε μικρή πτυχή γενναιόδωρα με ελπίδα, αισιοδοξία και θαλπωρή.
Πώς μπορώ να μην αγαπώ αυτό τον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου, που όμοιος του δεν υπάρχει στα πέρατα της γης; Πώς;
Πώς μπορώ να μην αισθάνομαι ευγνώμων για αυτές τις ζωογόνες αχτίδες φωτός που πλημμυρίζουν κάθε γωνιά ετούτης της χώρας; Πώς;
Ελλάδα μου…