Υποθηκεύοντας το μέλλον
Η δυσοσμία της φωτιάς δεν ξεπλένεται ποτέ και με κανένα τρόπο. Όσος χρόνος και να μεσολαβήσει μπορείς πάντα να την ανακαλείς στη μνήμη σου ακριβώς όπως την πρώτη φορά.
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
Κοιτώ ανήμπορη τους συνανθρώπους μου που αναμετρώνται με το μεγαθήριο της φωτιάς και μοιάζουν οι φλόγες της να ξεπηδούν μέσα από τα κατακόκκινα από τους καπνούς μάτια τους…θαρρείς ότι η φωτιά με ένα περίεργο τρόπο γίνεται προέκταση τους!
Πόσο θλιβερό και βάρβαρο αλήθεια είναι να χάνει κανείς το βιός του ολάκερο,το σπιτικό, τις αναμνήσεις, τη ζωή που μέχρι χθες ήταν ακριβώς εκεί όπου σήμερα υπάρχουν μόνο απολεσθέντα. Άραγε ποια λόγια παρηγοριάς να μπορούν να απαλύνουν το πλήγμα του αφανισμού; Ότι και να σκεφτώ φαντάζει ασήμαντο, παράταιρο και επιτηδευμένο…
Αντικρίζω τους πυροσβέστες και τους εθελοντές μουζωμένους και κάθιδρους να ρίχνονται με απαράμιλλη αυταπάρνηση στην άνιση μάχη με τις φλόγες. Εδώ δεν χωράνε ο κόπος, η κούραση και ο δισταγμός. Ακόμα και το αγαθό της ζωής έρχεται σε δεύτερη μοίρα! Αυτό που προέχει είναι η επιτέλεση του καθήκοντος, η ανθρωπιά, η ενσυναίσθηση και η έγνοια για τον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο.
Αφουγκράζομαι περίλυπη την κραυγή των εγκλωβισμένων ζώων και των δέντρων. Αυτό το χαρακτηριστικό τρίξιμο σαν τυλίγουν οι φλόγες τα κλαδιά των δέντρων και έπειτα τα καταπίνουν ολόκληρα ακούγεται αλλόκοσμο και με κάνει να ανατριχιάζω λες και εκείνη τη στιγμή διαπερνάει ρομφαία την καρδιά μου.
Με θλίβει και με ανησυχεί η σκέψη ενός μέλλοντος χωρίς πράσινο που στη θέση του θα υπάρχουν αποκαΐδια σε όλες τις πιθανές αποχρώσεις του γκρίζου και του σταχτί…
Φοβάμαι…αυτό που γινόμαστε!
Φοβάμαι…γιατί πληγώνουμε τη φύση χωρίς ενδοιασμούς και ενίοτε χωρίς ίχνος αιδούς!
Φοβάμαι…τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας και πως θα τα κοιτάξουμε στα μάτια όταν μας φέρουν προ των ευθυνών μας!
Φοβάμαι…τι μας ξημερώνει αύριο!