Το Κυριακάτικο φαγητό στον ξυλόφουρνο της γειτονιάς
Μυρωδιές, άνθρωποι και αναμνήσεις από μια πιο απλή εποχή
Υπήρχε μια εποχή που οι Κυριακές είχαν άλλη γεύση. Που το άρωμα του φαγητού απλωνόταν σε όλη τη γειτονιά και οι άνθρωποι δεν έκλειναν τις πόρτες τους, αλλά αντάλλασσαν καλημέρες και χαμόγελα στον δρόμο. Ήταν η εποχή του Κυριακάτικου φαγητού στον ξυλόφουρνο.
Ο ξυλόφουρνος της γειτονιάς ήταν σημείο αναφοράς… Από νωρίς το πρωί, οι νοικοκυρές ετοίμαζαν τα ταψιά τους, τα σκέπαζαν προσεκτικά και τα πήγαιναν στο φούρνο.
Όλη η γειτονιά μύριζε Κυριακή. Οι φλόγες έκαιγαν σιγά-σιγά το ξύλο, το φαγητό ψηνόταν με υπομονή, και οι μυρωδιές της ρίγανης, του σκόρδου και της ντομάτας γέμιζαν τον αέρα. Κι όταν πλησίαζε το μεσημέρι, άρχιζε η πομπή: οι γείτονες κατηφόριζαν προς τον φούρνο με πετσέτες στα χέρια, να παραλάβουν τα καυτά ταψιά τους, να δοκιμάσουν, να πουν ένα «καλή όρεξη» ο ένας στον άλλον.
Μια κοινή εμπειρία που ένωνε τους ανθρώπους μέσα από το φαγητό, τη μυρωδιά και τη συντροφικότητα. Εκεί, στον φούρνο της γειτονιάς, οι Κυριακές αποκτούσαν ψυχή.
Σήμερα, έχουμε όλες τις ανέσεις, τα σπίτια έχουν δικούς τους φούρνους, τα φαγητά ψήνονται πιο γρήγορα, αλλά κάτι λείπει…
Αφιέρωμα στις μνήμες που ζουν ακόμη μέσα μας, στις Κυριακές που μοσχοβολούν οικογένεια και θαλπωρή.