Τα κάλαντα των παιδικών μας χρόνων
Τα κάλαντα ήταν… το πρωινό ξύπνημα μέσα στο κρύο, πριν καλά καλά χαράξει, το τρίγωνο στο χέρι και η αγωνία μήπως ξεχάσεις τα λόγια στη μέση. Τα κάλαντα ήταν… να βγαίνεις από το σπίτι τρέχοντας γιατί σε περίμεναν οι φίλοι στη γωνία. Και μαζί τους, μια ολόκληρη μέρα γεμάτη υποσχέσεις.
Χτυπούσαμε πόρτες χωρίς φόβο. Ξέραμε ποια σπίτια άνοιγαν πάντα και ποια όχι – μα δοκιμάζαμε σε όλα. Κι όταν άνοιγε η πόρτα, στεκόμασταν λίγο πιο ίσια. ” Να τα πούμε;”
Με την κατάφαση του οικοδεσπότη, παίρναμε μια βαθιά ανάσα και αρχίζαμε… Οι φωνές μας μπλέκονταν… Άλλος πιο δυνατά, άλλος πιο σιγά. Το τρίγωνο ποτέ στον ίδιο ρυθμό. Μα δεν είχε σημασία. Γιατί κάποιος μέσα χαμογελούσε. Κάποιος μας κοιτούσε σαν να έβλεπε κάτι δικό του. Κάτι παλιό…
Τα κέρματα έπεφταν στις τσέπες βαριά, σαν θησαυρός. Όχι για την αξία τους, αλλά γιατί ήταν απόδειξη ότι τα είχαμε καταφέρει. Ότι μας άκουσαν… Ότι μας άνοιξαν… Ότι, έστω για λίγο, ανήκαμε κι εμείς στον κόσμο των μεγάλων.
Στο τέλος της διαδρομής, μετράγαμε τα «κέρδη» πάνω σε κάποιο σκαλί. Με παγωμένα δάχτυλα και κόκκινα μάγουλα. Και γελούσαμε. Γιατί αυτό που μετρούσαμε δεν ήταν μόνο χρήματα. Ήταν ώρες…Ήταν γέλια… Ήταν εκείνη η αίσθηση ελευθερίας που μόνο τα παιδιά γνωρίζουν…
Σήμερα, τα κάλαντα ακούγονται αλλιώς, ίσως λιγότερο, ίσως πιο βιαστικά. Μα κάθε φορά που μια παιδική φωνή στέκεται έξω από μια πόρτα και ρωτά «να τα πούμε;» κάτι από εκείνο το πρωινό επιστρέφει.
Και τότε καταλαβαίνουμε: δεν μας λείπουν τα κάλαντα. Μας λείπει εκείνο το παιδί που τα έλεγε και πίστευε πως ο κόσμος είναι μια γειτονιά με πόρτες ανοιχτές…