Η έπαρση και η αίσθηση του χιούμορ, δύο παράλληλες ευθείες.
Βάζοντας στο ζύγι την υπερβολική ιδέα για τον εαυτό μας και την αίσθηση του χιούμορ σαν στάση ζωής. Τι θα παρατηρούσες;
Πώς τελικά ενισχύεται το εγώ του υποκειμένου;
Πώς βελτιώνονται και δημιουργούνται σχέσεις με τους άλλους;
Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις δύσκολες.
Η ανωτερότητα είναι καλλιέργεια του μυαλού. Η εύθραυστη αίσθηση που δεν έχει καμία σχέση με την περηφάνεια. Διεκδικεί χωρίς να τα αξίζει. Απαιτεί και προστάζει. Διαφοροποιεί τους ανθρώπους και τις καταστάσεις με μοναδικά κριτήρια τα σκευάσματα του μυαλού. Το υπερυψωμένο “εγώ” φουσκώνει τη ζωή με αέρα. Ακυρώνει και υποτιμά οτιδήποτε γεμίζει γέλιο και στιγμές απόλυτης χαλάρωσης.
Από την άλλη, η αίσθηση του χιούμορ, μια παράλληλη γραμμή με τη έπαρση. Δεν θα υπάρξει ποτέ σημείο τομής. Όμως είναι ελκυστική και ερωτεύσιμη. Είναι μηχανισμός άμυνας χωρίς καμία αίσθηση αδυναμίας.
Κάποιες φορές αφήνει να εννοηθεί ότι δεν κρατάει αποστάσεις, όμως ξέρει καλύτερα τα όρια από τον καθένα. Συναναστρέφεται με όλους και δεν τροφοδοτεί το κοινωνικό πρεστίζ. Αδιαφορεί γι’ αυτό και αμφισβητεί της εικόνα ως μοναδικό γνώμονα αναγνώρισης του ανθρώπου. Ξεδιπλώνει χαρακτήρες, χαλαρώνει καταστάσεις και απολαμβάνει τις κοινωνικές συναναστροφές.
Εσύ τι θα διάλεγες;
Χρυσή Δαμουλάκη, Μαθηματικός – Ειδικός Παιδαγωγός
Ακολουθήστε με στο instagram