Εκπαίδευση και Εκπαιδευτικοί: Χριστίνα Ξανθοπούλου, από το Κιλκίς στη Βόρεια Καρολίνα της Αμερικής.
Τo familytime.gr δίνει το λόγο στους λειτουργούς της δημόσιας εκπαίδευσης. Κάθε εβδομάδα φιλοξενούμε έναν εκπαιδευτικό της Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Μετά την κ. Μαρία Μαθιουδάκη, νηπιαγωγό στο 1ο Νηπιαγωγείο Τυμπακίου, ο λόγος στην κ. Χριστίνα Ξανθοπούλου, δασκάλα σε ελληνοαμερικανικό σχολείο της Βόρειας Καρολίνας!
Λίγα λόγια για σένα, όπως συστήνεσαι στους μαθητές σου…
Τα δύο τελευταία χρόνια έχει αλλάξει τελείως ο τρόπος με τον οποίο συστήνομαι στους μαθητές μου, αφού πλέον διδάσκω στη Βόρεια Καρολίνα της Αμερικής.
Έτσι λοιπόν, δεν είμαι πια η Χριστίνα Ξανθοπούλου από το Κιλκίς (το επώνυμό μου δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να το προφέρουμε για ευνόητους λόγους), αλλά η Kyria Christina που ήρθε αποσπασμένη από την Ελλάδα για να ταξιδέψει και να αποκτήσει καινούριες εμπειρίες.
Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν δασκάλα; Αυστηρή ή επιεική;
Θα έλεγα πως είμαι και από τα δύο. Σε γενικές γραμμές είμαι επιεικής και προσπαθώ να δημιουργώ πάντα ένα δίκαιο «μαθησιακό» κλίμα μέσα στην τάξη, σεβόμενη τις ιδιαιτερότητες και δυσκολίες του κάθε παιδιού.
Γίνομαι όμως πολύ αυστηρή όταν έχει να κάνει με τα όρια.
Είναι κάτι μη διαπραγματεύσιμο για εμένα, γιατί θεωρώ πως είναι ο θεμέλιος λίθος για τη δημιουργία της προσωπικότητας του παιδιού και για τις συμπεριφορές που θα αναπτύξει όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και αργότερα στη ζωή του ως ενήλικας.
Από ποιον παιδαγωγό έχεις επηρεαστεί;
Δεν έχω επηρεαστεί από κάποιον γνωστό παιδαγωγό, αφού ήμουν ανέκαθεν της πράξης και όχι της θεωρίας. Ωστόσο, βρέθηκαν στην πορεία μου εξαιρετικοί συναδέλφοι, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να δημιουργήσω το δικό μου προσωπικό στιλ.
Πέρα από αυτό όμως, πιστεύω πως οι μεγαλύτεροι «δάσκαλοι» για εμένα, ήταν και είναι τα παιδιά…
Κάνοντας σύγκριση με το εκπαιδευτικό σύστημα της Βόρειας Καρολίνας, τι θα πρότεινες να αλλάξει στο ελληνικό σχολείο;
Πολλοί δεν το πιστεύουν όταν το λέω, αλλά ειλικρινά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από το αμερικανικό, όσον αφορά στον τρόπο και στο επίπεδο της διδασκαλίας. Το αντίστροφο, θα έλεγα.
Το αξιοζήλευτο εδώ όμως είναι η τεχνολογία, οι παροχές και γενικότερα οι υποδομές. Όλα αυτά κάνουν τη δουλειά μας πολύ ευκολότερη και σίγουρα αυτά θα ήταν τα πρώτα που θα πρότεινα να αλλάξουν στο ελληνικό σχολείο.
Τι θέλεις να θυμούνται οι μαθητές σου, από σένα;
Ελπίζω οι μαθητές μου να με θυμούνται πάντα με αγάπη, γιατί έτσι τους θυμάμαι κι εγώ.
Ελπίζω επίσης να έχουν κάθε στιγμή στο μυαλό τους αυτά που τους λέω καθημερινά: Να αγαπούν και να πιστεύουν στον εαυτό τους, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να σέβονται τους άλλους και να προσπαθούν πάντα να κάνουν το καλό στη ζωή τους.
Τι νοσταλγείς από τα χρόνια σου σαν δασκάλα στην Ελλάδα;
Την ευελιξία, τη χαλαρότητα και … το ωράριο!
Εντάξει, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και όταν αγαπά κανείς τη δουλειά του, πιστεύω πως την κάνει ευχάριστα σε όποια χώρα και αν βρίσκεται, πόσο μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με παιδιά.
Αλλά… 7:45-4 ακατάπαυστα στο σχολείο… συν κάτι έξτρα ώρες στο σπίτι;;;
Ζήτω η Ελλάδα!