Πάντα μου άρεσε το χιόνι, ειδικά όταν ήμουν παιδί ευχόμουν κάθε Χειμώνα να χιονίσει έστω κάπου κοντά, να πάμε να παίξουμε χιονοπόλεμο! Το χιόνι στα νότια παράλια του νησιού μας είναι σπάνιο φαινόμενο, συνήθως “άσπρη μέρα” βλέπουν όσοι ζουν στις πιο ορεινές περιοχές!
Όμως πριν 18 χρόνια και συγκεκριμένα 13 Φεβρουαρίου 2004, το νησί μας βρέθηκε στο επίκεντρο του χιονιά, με αποτέλεσμα να ντυθεί στα λευκά από άκρη σε άκρη! Την πρώτη μέρα είχε χιονίσει σε κάποια ημιορεινά χωριά, ανάμεσα τους και το χωριό των γονιών μου, οπότε φεύγοντας από την εφημερίδα που εργαζόμουν τότε, πήγα στο Μαγαρικάρι.
Το τοπίο έμοιαζε λες και είχε βγει από παραμύθι, όλα τα χωριουδάκια ντυμένα στα λευκά! Έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα, πήγα είδα και τις γιαγιάδες μου για λίγο και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Κόντευε απόγευμα και ο καιρός άρχισε να αγριεύει…
Καθ΄οδόν η χιονόπτωση άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη και λίγο πριν με πιάσει πανικός… μπροστά μου, ένα μηχάνημα του Δήμου που επέστρεφε από τα πιο ορεινά χωριά, καθαρίζοντας το χιόνι από τους δρόμους! Με το γκρέιντερ να πηγαίνει μπροστά κι εγώ να ακολουθώ, είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι μάλλον ήταν επιπόλαια η απόφαση μου να κάνω αυτή τη διαδρομή, χωρίς να έχω ούτε καν αλυσίδες!
Φτάνοντας στο Τυμπάκι η χιονόπτωση είχε γίνει ακόμη πιο πυκνή, ενώ δεν μπορούσα να φανταστώ το θα αντίκρυζα λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου! Λίγες εκατοντάδες μέτρα λοιπόν πριν μπω στον Κόκκινο Πύργο, ο δρόμος, τα θερμοκήπια δεξιά και αριστερά, η παραλία, όλα λευκά!
Πάνω στον πανικό μου λοιπόν πάτησα φρένοοοοο!!! Το αυτοκίνητο όπως ήταν λογικό, έκανε μια ωραία στροφή και γύρισε κάθετα στη μέση του δρόμου! Ευτυχώς δεν έτρεχα, οπότε γλίτωσα τα χειρότερα, ευτυχώς δεν κυκλοφορούσε άλλο αυτοκίνητο εκείνη την ώρα και ευτυχώς που σχεδόν είχα φτάσει στο σπίτι μου! Στο μεταξύ είχα παγώσει από το κρύο, από το φόβο μου, όλα μαζί!
Το πιο τρελλό της υπόθεσης ήταν ότι παρά τον πανικό και το άγχος μου να καταφέρω να φτάσω σώα στο σπίτι, δεν είχα σταματήσει λεπτό να βγάζω φωτογραφίες! Μη με ρωτήσετε πως το έκανα, ενώ οδηγούσα!
Τελικά από αυτή την εμπειρία έμαθα ότι βόλτα όταν ο χιονιάς είναι σε εξέλιξη, δεν πάμε και μάλιστα χωρίς να είμαστε κατάλληλα εξοπλισμένοι! Όμως εκτός από το πάθημα που μου έγινε μάθημα, γεγονός είναι ότι με την αγαπημένη μου φωτογραφική μηχανή, από τις πρώτες ψηφιακές που είχαν κυκλοφορήσει, έβγαλα τις πιο όμορφες φωτογραφίες!
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οι ηλεκτρονικές συσκευές και τα κινητά που έχουμε σήμερα, γι΄αυτό και το φωτογραφικό υλικό από εκείνο το χιονιά είναι περιορισμένο!
Επίσης αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι τότε τα έντονα καιρικά φαινόμενα ήταν ανώνυμα, σε αντίθεση με τα σημερινά!