Η Τέχνη του κεντήματος, είναι από τις παλαιότερες τέχνες, η οποία ήταν σημαντική για πρακτικούς λόγους, αφού ξεκίνησε με τη δημιουργία των ενδυμάτων και παράλληλα με την εξέλιξη του ανθρώπου, εξελίχθηκε και η μορφή του.
Στις μέρες μας το κέντημα, ίσως θεωρείται ως μια ενασχόληση βαρετή και ξεπερασμένη, αν και όλοι μας έχουμε κάποια κεντήματα από τα χέρια της μαμάς ή της γιαγιάς, σε κάποιο συρτάρι…
Η δική μου σχέση με το κέντημα ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Το πρώτο μου “έργο” δημιουργήθηκε όταν πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού και ήταν ένα μικρό καδράκι, σε χοντρό καμβά με ένα κουνελάκι, το οποίο όταν το βρήκα σε ένα συρτάρι πριν λίγα χρόνια το έβαλα σε μια κορνίζα, για να το έχω σαν ενθύμιο εκείνης της εποχής. Από τότε είχα κάνει κάποια κεντήματα με την καθοδήγηση και παρότρυνση της μητέρας μου, όμως για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια διαδικασία που δεν μου άρεσε, μου φαινόταν βαρετή και ένιωθα ότι όλα αυτά δεν είχαν κάποιο πρακτικό όφελος και απλά έχανα το χρόνο μου…οπότε σύντομα σταμάτησα να ασχολούμαι!
Όμως ποτέ δεν έπαψα να θαυμάζω αυτά τα έργα τέχνης και κάθε φορά που η μαμά μου ολοκλήρωνε ένα από αυτά, για να συμπληρώσει τη δική μου “προίκα”, τη διαβεβαίωνα ότι θα έχουν μια θέση στο σπιτικό μου και δεν θα τα καταχωνιάσω σε κάποια συρτάρια.
Πράγματι λοιπόν, τα κεντήματα της μαμάς μου έχουν μια ξεχωριστή θέση όχι μόνο στην καρδιά μου, αλλά και στο σπίτι μου! Και η ίδια ακόμη και σήμερα συνεχίζει να δημιουργεί όμορφα κεντήματα για τις εγγονές της, γιατί όπως λέει αυτή η ενασχόληση δίνει νόημα στη μέρα της, τη χαλαρώνει και της φτιάχνει τη διάθεση, οφέλη τα οποία έχουν αποδειχθεί και επιστημονικά!
Λίγα χρόνια πριν η εικόνα μιας παρέας γυναικών, σε κάποια αυλή να κεντάνε κάτω από τον ίσκιο μιας κρεβατίνας ή ενός δέντρου, ήταν συνηθισμένη και σπάνια θα έμπαινε κάποιος στη διαδικασία για να απαθανατίσει τη στιγμή, αφού ήταν μια καθημερινότητα…δεδομένη! Όμως αυτή η εικόνα πλέον είναι σπάνια…
Καμαρώνοντας λοιπόν τα πρόσφατα κεντήματα που έφτιαξε η μητέρα μου, για τις κόρες μου, έπιασα τον εαυτό μου να μελαγχολεί στη σκέψη, ότι κάποια στιγμή που αυτή η γενιά θα φύγει, θα χαθούν πολλά, από τα “δεδομένα”, της καθημερινότητας που σήμερα μπορεί και να …σνομπάρουμε!
Ας δείξουμε την εκτίμηση μας σε αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν αφιερώσει ώρες ατελειώτες για να δημιουργήσουν αυτούς τους μικρούς θησαυρούς, στολίζοντας μια γωνιά του σπιτιού μας! Χωρίς υπερβολές…
Κείμενο-φωτογραφία: Αγγελική Λενακάκη