Ο ταχυδρόμος
Γράφει η Μαρία Ψωμαδάκη
“Δώρο εσύ είσαι…”, θυμάσαι;
Οι λέξεις τρεις και απλές- απλούστατες.
Ο ταχυδρόμος, όμως, τα ‘χάσε.
Δεν ήξερε αν έκανε λάθος στον παραλήπτη ή στη διεύθυνση.
Ο αποστολέας δεν του πέρασε καν από τον νου!
Μάλλον κάτι τέτοιο φάνταζε ανεδαφικό, σχεδόν παράλογο.
Κι όμως…
Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και έτσι κατά πως φαίνεται βουβός κούνησε το κεφάλι. Θαρρείς πως με αυτό τον τρόπο απόδιωχνε τις αντιρρήσεις που είχε μόλις προβάλλει.
Ο αποστολέας ήταν από την αρχή!
Όλα ξεκαθάρισαν, άρχισε να βγαίνει νόημα…
Η δαμόκλειος σπάθη προοριζόταν γι’ αυτόν κι ας μην το ήξερε ακόμη! Αναπάντεχα ένας εσωτερικος λυγμός τράνταξε τις γερασμένες του πλάτες και η ράχη του κύρτωσε από την ένταση της στιγμής…
Μη ξέροντας πως να βοηθήσει αλλιώς αποφάσισε να προσευχηθεί για τα επερχόμενα δεινά!
Καθώς γονάτιζε άτσαλα,γλίστρησε και η τσάντα του άνοιξε. Τα γράμματα ξεχύθηκαν στο παγωμένο από το χιόνι πεζοδρόμιο και σαν να μην έφτανε αυτό τώρα τα παράσερνε ο αέρας.
Βλαστήμησε απανωτά την τύχη του, ανασκουμπώθηκε όπως όπως και πήρε στο κατόπι όσα σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους…προσδοκίες, όνειρα, ελπίδες, υποσχέσεις, αισθήματα και αλίμονο μιαν αγάπη-η πιο σπάνια παράδοση!
Σου τυχαίνει άπαξ και αυτό αν είσαι τυχερός ,πολύ τυχερός εδώ που τα λέμε!
Κι αυτός τα θαλάσσωσε…
Τον πήρε το παράπονο γι’ αυτό το τελευταίο. Έκανε να συνέλθει μέρες, μήνες,χρόνια;;;
Δεν ξέρω…
Ούτε τον ματάδε, ούτε τον ματάκουσε κανείς.
Δεν νομίζω να γίνω ποτέ ταχυδρόμος!
Πολύ μεγάλη ευθύνη στις πλάτες ενός μόνο ανθρώπου…